Dat gitarist Kim Myhr van heel veel markten thuis is, weten we hier al een tijdje: de man componeert in razend tempo de meest uiteenlopende stukken muziek en weet zich telkens te omringen met gelijkgestemde muzikale zielen, die zijn werk en zijn aanpak door en door kennen. Die slagen er, samen met hem, telkens weer in resultaten te laten horen, waar je je, als gewone luisteraar met één stel gewone oren, in de verste verte niet aan verwacht, maar die je ook elke keer weer laten genieten van aspecten van de muziek, waar je het bestaan niet van afwist.

Deze keer gaat Myhr in zee met het Festival International de Musique Actuelle de Victoriaville in Quebec, Canada. Op vraag van dat festival componeerde hij een lang stuk, dat uiteenvalt in zes bewegingen, die hij inspeelt op zijn eigen 12-snarige gitaar en met de omlijsting van het Canadese strijkkwartet Quatuor Borzini, percussionist Ingar Zach -die we hier ook kennen van bij “Dans Les Arbres” en dichteres Caroline Bergvall, die haar eigen tekst declameert/reciteert.

Naar eigen zeggen, begon alles met een een ontmoeting die hij met de dichteres in 2015 en met de muziek van de pas voordien overleden Robert Ashley, waar hij in die periode veel naar luisterde. Ashley was iemand, die heel veel schreef voor multimedia spektakels en die zijn muziek vaan ten dienste stelde van performers, dichters, fotografen, dansers, enfin, kunstenaars van alle slag.

Het opzet van “Pressing Clouds Passing Crowds” was een langer, traagjes voortgaand stuk te maken, helemaal gericht op één centraal gegeven: de spreekstem, in dit geval van Bergvall. Zes aparte stukken, die nochtans heel organisch tot één grote recitatie evolueren, zodat de indruk ontstaat dat het om de beschrijving gaat van een langzaam veranderende gemoedstoestand.

Dat is helemaal geslaagd: het samenspel tussen de muziek en de stem van Bergvall is bijwijlen verbluffend te noemen: de dichteres leest niet zomaar iets voor, nee, ze wordt één van de instrumenten in het geheel en ze spreekt nu eens op verhalende toon, klinkt dan weer bijzonder bezwerend en staat in interactie met de overige instrumenten. Het bijzondere daaraan, is dat noch de tekst, noch de muziek op enig moment de overhand nemen. Je krijgt, met andere woorden, een stuk, waarvan je zowel de tekst als de muziek apart zou kunnen lezen/beluisteren, maar die een extra dimensie krijgen door hun manier van samengaan.

Ik lees in het persblaadje dat de muziek eerder klaar was dan dat de eerste woorden van de tekst geschreven waren, maar dat is er op geen enkel moment aan te horen: de hele tijd heb je het gevoel dat beide gelijktijdig tot stand kwamen. Dat vereist veel empathie van alle deelnemers aan de performance en ik het het idee dat heel veel uren gesprek voorafgingen aan het maken van de opnames.

Die klinken, mede doordat Ingar Zach in bloedvorm blijkt te verkeren en het onmisbare sluit-en verbindingsstuk tussen de verschillende componenten is, nu eens heel fragiel, dan weer uiterst krachtig, maar wel altijd mijlenver van de betreden paden. Eén kanttekening nochtans: je moet de muziek van Myhr “leren” appreciëren: zijn wendingen zijn vaak heel verrassend, de instrumentatie vraagt inspanning van de luisteraar, maar voor wie dat kan opbrengen, heeft deze plaat enorm veel te bieden. Tracks vermelden, ga ik niet doen: bijgaand YouTube-filmpje spreekt voor zich. Luistert u daar vooral even naar en er zal u veel duidelijk worden…

(Dani Heyvaert)